μελαγχολικα τα πρωινα μου με επωδυνες ωρες η ζωη μου..
αντεχω ακομη να σου γραφω αφου ετσι με καταδικασες..
σε διαβαζω στα κρυφα και βλεπω πως με ποση τελετουργικη υποταγη
περνας απο τα αλλα ομορφα μπλογκ..
ισως για να ξεπερασεις το φοβο σου των διαγραμμενων αναμνησεων μας..
καταδυεσαι εκει να διαβαζεις τους αλλους..
ουτε μια κινηση λαθραια δε μπορεις να κανεις στη ζωη σου..
να περασεις λιγο απο εδω θελω διχως παραπονο διχως συγνωμη διχως σημαδι..
χαθηκες μεσα στης βυθομετρησεις ανιχνευοντας το τι γραφουν ο αλλοι..
γραφεις συνεχεια σε βλεπω για να συμπληρωνεις το κενο της ζωης σου..
με καταιγιδα για να μη περασεις ποτε απο εδω και με κρατας μακρια..
διασπαρτες οι αναμνησεις μου απο σενα Μαγισσα μου..
και εσυ εκει να κρυβεσαι σε μια εγωιστικη παθολογικη κατανοηση..
παγωμενη ανοιξη η ζωη μου ειναι που με εγκατελειψες..
και η σκεψη μου φλερταρει το γυρισμο σου..
Μαγισσα μου...
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου